Reportaż wojenny z wnętrza kobiecego świata

On był ciągle w drodze, w centrum krwawych wydarzeń. Spotykał się z wojskowymi dowódcami, mordercami i lokalnymi watażkami. Kolekcjonował pamiątki od nich, a po powrocie do kraju otrzymywał dziennikarskie nagrody.

Ona – ciągle w domu; skulona pod kuchenką, we wnęce szafy, w łazience. Tu spotykała się z tymi samymi dowódcami, mordercami i lokalnymi watażkami. Kolekcjonowała w sobie lęki i wyobrażenia śmierci męża, a po jego powrocie – obrazy tortur i gwałtów.

Jej mąż był najsłynniejszym polskim korespondentem wojennym, ale to u niej zdiagnozowano zespół stresu bojowego, z którego leczyła się w klinice. Grażyna i Wojciech Jagielscy – razem przeżyli 53 wojny. Najtrudniejsza okazała się ta ostatnia, rozegrana między nimi. Jej opis, sporządzony przez Grażynę Jagielską, to jedna z najbardziej sugestywnych i poruszających w polskiej literaturze relacji z pogrążania się w chorobie psychicznej i stopniowego z niej wychodzenia.

Inspirując się książką, Ewa Bukowska nakręciła film 53 wojny z niezwykłą rolą Magdaleny Popławskiej.

Gdyby to była fikcja, to ta opowieść miejscami byłaby kiczowata, ale to jest samo życie. I dlatego ta książka robi takie wrażenie.
Justyna Sobolewska, „Polityka”

 

Siła rażenia książki Jagielskiej nie wynika z jej autentyzmu i szczerości, lecz z jej literackości. Jest to proza wysokiej próby, która sprawdza się jako narzędzie opisu koszmaru życia dzielonego z człowiekiem narażonym (narażanym? narażającym się?) na śmierć.
Magdalena Heydel, dwutygodnik.com